تلسکوپ فضایی هابل که بارها تصاویر زیبایی را از شگفتی های خلقت در معرض دید علاقمندان قرارداده، این بار موفق به ثبت تصویری از دو کهکشان همسایه شده است.

تصویری که از این کهکشان ها توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده، دو کهکشان غول پیکر را نمایش می دهد که در فضای لایتناهی در کنار هم آرام گرفته اند.

به نظر می رسد تصویر یادشده مراحل اولیه مواجهه دو کهکشان مذکور را نمایش می دهد. در این شرایط قدرت جاذبه شدید هر دو کهکشان در حال تاثیرگذاری بر روی یکدیگر است. اما مشخص نیست در نهایت این رودررویی چه وضعیتی بر شرایط قرارگیری دو کهکشان یادشده می گذارد و آیا موجب بلعیده شدن یکی از آنها توسط دیگری می شود یا خیر.

این دو کهکشان که NGC ۶۲۸۵ و NGC ۶۲۸۶ نام گرفته اند، در فاصله تقریبا ۲۵۰ میلیون سال نوری از زمین قرار دارند. NGC ۶۲۸۵ که به گفته محققان به تدریج در حال تغییر شکل است در سمت چپ تصویر قرار دارد و به نظر می رسد قدرت جاذبه NGC ۶۲۸۶ در سمت راست باعث اعوجاج ظاهری آن شده است. انواع گازها و مواد دیگر،تحت تاثیر جاذبه کهکشان مجاور در حال خروج از کهکشان NGC ۶۲۸۵ است و همین امر بر ظاهر آن تاثیر گذاشته است.

تلسکوپ فضایی هابل با تصویربرداری از برخورد دو کهکشان بزرگ با یکدیگر که به دنبال این تصادم در یکدیگر ادغام شده اند، جلوه زیبای دیگری از دنیای آفرینش را به تصویر کشید.

تصویر هابل از این دو کهکشان فرورفته در یکدیگر به گونه ای است که بیننده تصور می کند چهره فردی را در آسمان مشاهده می کند، زیرا مرکز این دو کهکشان که زرد رنگ و درخشان و کروی شکل هستند مانند چشمان یک انسان در کنار یکدیگر قرار گرفته اند و دیگر ستاره ها نیز گردی چهره یک شخص را در قلب آسمان شکل داده اند.

تصویر یادشده در ۱۹ ژوئن سال جاری میلادی توسط هابل تهیه شده و مربوط به کهکشان هایی است که در فاصله ۷۰۴ میلیون سال نوری از زمین قرار دارند.

باید توجه داشت که برخورد و ادغام کهکشان های مختلف با یکدیگر پدیده تازه ای در جهان نیست و حتی کهکشان راه شیری نیز ۴ میلیارد سال قبل با کهکشان های دیگری برخورد کرده و به علت ادغام در آنها بزرگتر و حجیم تر شده است. در اثر این برخوردها و تحت تاثیر نیروی جاذبه هر دو کهکشان شکل و ظاهر آنها نیز تغییر کرده و شرایط بسیاری از ستاره های در حال چرخش در این کهکشان ها دچار تغییر می شود.

بررسی ها نشان می دهد این دو کهکشان برخورد کرده با یکدیگر کم و بیش شرایط مشابه و ابعاد یکسانی داشته اند و البته بررسی ها برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه ادامه دارد.

آیا این صورت فلکی را تشخیص می‌دهید؟ با عبور از ارتفاعات بوهمیان مرکزی در جمهوری چک، می‌توانید شکارچی را مشاهده کنید. شکارچی یکی از قابل تشخیص‌ترین گروه‌های ستاره‌ای در آسمان و شمایلی آشنا برای انسان به مدت بیش از ۳۰ هزار سال است.

این آرایه ی تلسکوپی بخشی از یک پروژه مطالعاتی موسوم به GLEAM است که با هزینه ای معادل ۵۰ میلیون دلار به منظور درک بهتر جهان اطراف، در حال اجرا است. پروژه GLEAM یکی از بزرگترین پروژه های نقشه برداری کیفیت بالا از فضا در مقیاس وسیع است که با استفاده از امواج رادیویی با فرکانس های بین ۷۰ تا ۲۳۰ مگاهرتز انجام می شود. این پروژه دربرگیرنده نقشه ۳۰۰ هزار کهکشان است.

هدف از اجرای این پروژه، شناسایی و مطالعه بخش های سرخ رنگ فضا که در فواصل بسیار دوردست قرار دارند، شناسایی جهان اولیه و مطالعه بزرگترین برخوردهای اجرام در کیهان، یعنی برخورد کهکشان ها و همچنین بررسی فرآیند تشکیل و مرگ سیاهچاله های عظیم فضایی است. تلسکوپ رادیویی MWA که در نزدیکی جرالدتاون واقع در استرالیا نصب شده و از سال ۲۰۱۳ میلادی کار خود را آغاز کرده است، اولین بخش از یک آرایه تلسکوپی عظیم است.

در حال حاضر دو بخش دیگر از این آرایه در استرالیا و آفریقای جنوبی در دست ساخت است و بزودی فرآیند ساخت بخش های دیگری آن نیز آغاز می شود. ابعاد این تلسکوپ رادیویی پس از تکمیل، به یک کیلومتر مربع می رسد و در جریان ساخت آن، صدها هزار آنتن رادیویی نصب خواهد شد. گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.

کهکشانِ راهِ شیری، کهکشانی است که منظومه شمسی در آن قرار دارد. در آسمانی صاف و تاریک و به دور از آلودگی نوری، این کهکشان به صورت نوار شیری‌رنگی در پهنهٔ آسمان دیده می‌شود. این نوار در واقع از میلیون‌ها ستاره تشکیل شده‌است که چشم غیرمسلح قادر به تفکیک آن‌ها نیست. راه شیری کهکشانی از نوع مارپیچی میله‌ای است. کرهٔ زمین به عنوان عضوی از منظومه شمسی، در یکی از بازوهای مارپیچی آن قرار دارد. چون ما از درون صفحهٔ کهکشانی به آن می‌نگریم، آن را به این صورت می‌بینیم. امروزه می دانیم که این نوار نور در واقع تابشی ترکیبی از میلیون ها ستاره ی بیشمار در صفحه ی مسطحِ کهکشان راه شیری یعنی خانه ی کیهانی ما است. راه شیری یک کهکشان مارپیچی است، بنابراین از بالا به شکل یک چرخ دنده است. این چرخ دنده تقریبأ ۱۰۰ هزار سال نوری قطر دارد، اما فقط تقریبأ ۲ هزار سال نوری ضخامت دارد، در نتیجه یک صفحه ی باریک را تشکیل می دهد. خورشید ما تقریبأ ۲۷ هزار سال نوری تا مرکز کهکشان فاصله دارد.

*برای دیدن کلیپ کلیک کنید*

محققان معتقدند که به دلیل این کاهش سطوح انرژی در کهکشان‌ها، به نظر می‌رسد که جهان در مسیر افول قرار گرفته است. این باور پس از بررسی بیش از ۲۰۰ هزار کهکشان توسط دانشمندان به وجود آمد که دریافتند به دلیل ادغام ماده در ستارگان، انرژی کاهش یافته و سطوح انرژی تولید شده حتی به اندازه نصف میزان موجود در دو میلیارد سال قبل هم نیست.

دانشمندان مرکز بین‌المللی تحقیقات نجوم رادیویی در غرب استرالیا با استفاده از هفت تلسکوپ قدرتمند در سراسر جهان به بررسی کهکشان‌ها در ۲۱ طول موج مختلف نور از فرابنفش گرفته تا مادون قرمز دور پرداختند. اوایل امسال محققان هشدار داده بودند که جهان وارد دوران پیری خود شده است. البته گروهی از ستاره شناسان به رهبری دانشگاه لیسبون پرتغال با بررسی داده‌ها در مورد کهکشان‌ها، ابرنواخترها و ریزموج‌ها در نوسانات صوتی باریون‌ها پیش از این دریافتند که زودترین زمانی که ممکن است یک گسست بزرگ ناگهانی در جهان صورت بگیرد، ۲٫۸ میلیارد سال دیگر خواهد بود.

اخترشناسان گمان می‌برند که صدها میلیارد کهکشان در جهان وجود دارد اما شمار دقیق آن تا هنوز مشخص نیست. آیا لازم است تا اخترشناسان بدانند که چه تعداد کهکشان را ما تا هنوز دیده ایم و کشف کرده ایم؟ خیر حتمی‌نیست. ما تعداد دقیق کهکشان‌ها را نمی‌دانیم، اما می‌دانیم که بسیار زیاد هستند.
در یک تصویر گرفته شده توسط تلسکوپ فضایی‌هابل حدود ۱۰ هزار کهکشان دیده می‌شود. در کهکشان خود ما (کهکشان راه شیری) حدود ۱۰۰ تا ۳۰۰ میلیارد ستاره وجود دارد. از جمله فقط بیش از ۸۰۰۰ ستاره آن از زمین قابل دید هستند.
در یک شرایط خوب و از یک نقطه خاص تقریبأ ۲۵۰۰ ستاره با چشم غیر مسلح دیده می‌شود. اما با بهتر شدن تلسکوپ‌های ما، شمار کهکشان‌ها هم بیشتر می‌شود و می‌توانیم بهتر به گذشته‌های دورتر بنگریم.به خاطر شمردن همه آن‌ها باید بتوانیم خیلی دور به گذشته یعنی عمیق تر به فضا بنگریم تا ببینیم که کهکشان‌ها چه زمانی تشکیل شده اند. اما ما هنوز به آن حد نرسیده ایم. تعداد کهکشان‌ها به خوبی مشخص نشده است، اما شاید زمانی به این هدف خواهیم رسید. تخمین شمار کهکشان‌های موجود در کائنات با شمردن این که چه تعداد کهکشان را می‌توانیم در یک منطقه کوچک از آسمان بنگیریم، به دست آمده است سپس این تعداد را استفاده می‌کنیم تا حدث بزنیم که چه تعداد کهکشان در کل آسمان وجود دارد.
در حال حاضر، صدها میلیارد کهکشان توسط میدان بی نهایت عمیق تلسکوپ فضایی‌هابل در مدت یک سال شمرده شده است.
هابل با نشانه گرفتن به یک قسمت کوچک آسمان برای چند ماه یعنی یک نقطه کوچک کمتر از یک دهم یک میلیونم آسمان را احتوا می‌کند،‌هابل می‌تواند تصاویری را از فاصله ۱۳ میلیارد سال نوری دور برای ما تهیه کند.
ما به آسمان می‌نگریم و با خود می‌گوییم که چه تعداد کهکشان را می‌توانیم ببینیم؟ بعد معلوم می‌شود که چقدر شمار آن زیاد است. اگر ما تعدادی از کهکشان در یک قسمت کوچک آسمان (به اندازه یک سانتی متر مربع) را برداریم و همه آسمان را با این قسمت کوچک ضرب بزنیم. در نتیجه می‌بینیم که چقدر شمار کهکشان‌ها در آسمان زیاد است.تاکنون تخمین زده اند که تعداد کهکشانهای بزرگ عالم ۳۵۰ میلیارد و تعداد گروه‌های کهکشانی ۲۵ میلیارد و تعداد ابر خوشه‌ها نیز ۱۰ میلیون عدد است.